![]() Verse vis is voor een Nederlandse supermarkt een moeilijk artikel. En voor dat vermoeden zijn gegronde redenen. ![]() Maar de gretigheid waarmee supermarktketens voor dit verzoek door de knieën zijn gegaan, en er met eigen viswijzers nog een schep bovenop hebben gegooid, doet vermoeden dat ze dit commercieel goed uitkomt. Nu houdt geen enkele ondernemer van negatieve publiciteit en nog minder van tegen zijn bedrijf gerichte acties. De doorsnee Nederlander heeft van vis niet het minste benul en kan bijvoorbeeld een kabeljauw niet als zodanig herkennen zoals ik vrijwel wekelijks ervaar.ĭeze viswijzers worden daarom pas interessant als milieuactivisten hiermee Nederlandse supermarkten benaderen met het dringende verzoek geen verse zeevis meer te verkopen. Gaan we nu terug naar Nederland dan is het advies aan de consument om in feite alle vers aangevoerde zeevis te mijden, ergerniswekkend maar praktisch van weinig betekenis. Tussen de bedrijven door wordt reclame gemaakt voor diverse supermarktketens. Het eten van tong wordt ontraden, met uitzondering van tong uit de kuststrook tussen Cherbourg en Duinkerken waar men tong ´met mate´ mag eten. Aan de lijn gevangen zeebaars uit de Golf van Gascogne en Het Kanaal (geserveerd in toprestaurants) wordt echter aangeraden. Met de zeebaars is het buiten de Franse wateren allemaal niet in orde. Dat ieder restaurant langs de Franse Kanaalkust ´Dos de Cabillaud´ op het menu heeft, zal daarom aan deze zwijgzaamheid wel niet vreemd zijn. ![]() Er is niets aan de hand met de kabeljauw in Het Kanaal, maar dat is met andere visbestanden ook niet het geval. De kabeljauwpopulatie in Het Kanaal daarentegen blijft geheel buiten beschouwing. Over de kabeljauw in de Atlantische Oceaan worden ernstige woorden gesproken. Het jaarlijkse Tonijnfestival in St Jean-de-Luz, waar duizenden toeristen ieder jaar een moot gegrilde tonijn komen eten, kan dus rustig doorgaan. De witte tonijn, waar de Fransen wél op vissen, staat onder de aanraders! Een hele opluchting. Maar daar vissen de Fransen niet op, ook niet in de Middellandse Zee. Met de blauwvintonijn blijkt het zorgelijk gesteld. Als we geen zout leggen op iedere locale slak, zouden we zowaar kunnen spreken van een duurzame exploitatie! En met welke menselijke activiteit is dat het geval?ĭe toon van de Franse viswijzer verandert echter drastisch als we dichter bij Frankrijk komen. Het begin is de gebruikelijke misleidende informatie: ´Stop! We eten te veel vis! Ieder jaar worden bijna 90 miljoen ton in de oceanen gevangen, vier maal zoveel als 50 jaar geleden!´ De niet geheel ondeskundige lezer denkt dan: ,Nou en?´´ Want die 90 miljoen ton wordt al 25 jaar lang gevangen. Voor Franse milieuorganisaties is het dus uitkijken geblazen als het om de visserij gaat.ĭe Franse viswijzer laat dat duidelijk zien. En er staat een vakman/vrouw naast de vis om de klant van advies te dienen en desgevraagd de vis panklaar te maken. In een Franse supermarkt neemt verse vis een centrale plaats in, prachtig uitgestald op ijs. De Franse kustvisser, le pêcheur artisanal, heeft welhaast de status van nationale held en het toerisme langs de Franse westkust, van Duinkerken tot Hendaye, berust voor een belangrijk deel op de mogelijkheid ter plekke te genieten van vers aangevoerde ‘Produits de Mer´. De Fransen verorberen gemiddeld 34 kilogram vis, schaal- en schelpdieren per jaar, tegenover Nederlanders slechts 3,4 kilogram. ![]() Er is echter een duidelijk verschil tussen de positie van de visserij in Frankrijk en Nederland. In Frankrijk bestaan vergelijkbare of zelfs identieke milieuorganisaties als in Nederland en ook daar is een viswijzer. Viswijzers zijn geen typisch Nederlands verschijnsel. Dus wat matigen deze lekenbroeders zich aan? Begrijpelijk, want de zeevisaanvoer in Nederland gebeurt binnen regels en bepalingen van Brussel en Den Haag, waaraan wetenschappelijke adviezen ten grondslag liggen. Het verschijnen van deze viswijzers heeft dan ook tot grote beroering en boosheid binnen de sector geleid. Verse zeevis wordt in Nederland vanzelfsprekend vooral door Nederlandse kotters aangevoerd. Schol, tong, griet, tarbot, kabeljauw, wijting, rog, zeeduivel en zeewolf staan allemaal op de rode lijst. In feite wordt de Nederlandse consument daarin geadviseerd geen verse, wilde (Noord)zeevis meer te kopen. ,Alweer een poosje geleden kwam een aantal milieuorganisaties van diverse pluimage met ´viswijzers´. Boddeke ging op ontdekkingsreis, en kwam in Vietnam uit. De Fransen zijn vooral kritisch over importvis, de Nederlandse milieuorganisaties ontraden de consument met name vis van eigen zeebodem! Wat steekt daar achter? Dr. SANTPOORT – Bij vergelijking van een Franse VISwijzer en een Nederlandse VISwijzer kwam bioloog Dolf Boddeke tot verrassende ontdekkingen. ![]()
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. ArchivesCategories |